BOYS STORY

Childline – Coimbatore
Het is een mooie ochtend, half 10, de zon schijnt. Het is nu al rond de 30 graden. Vandaag lopen we mee met childline.

Een vrouw, 35 jaar, zit op een stoel aan het bureau en heeft haar kind, 9 jaar, op schoot. De vrouw ziet er sterk uit en straalt kracht en vriendelijkheid uit.
Als wij binnen komen lopen, lacht ze vriendelijk naar ons. Haar man is drie jaar geleden overleden en ze moet voor drie kinderen zorgen. Ze werkt 7 dagen in de week op een boerderij en verdient hier 75 cent per week mee. Met dit inkomen redt ze het niet om de kinderen van eten, studie en kleding te voorzien.
De vrouw is hier om haar jongste zoon te brengen. Ze hoopt dat hij hier een gelukkiger leven kan hebben, te eten krijgt en naar school kan.

Shyam, 14 jaar, woont nu drie jaar op het project. Zijn vader is drie jaar geleden overleden en zijn moeder kon niet meer voor hem zorgen. Daardoor is hij hier terecht gekomen. Toen zijn moeder erg ziek werd, is hij terug gegaan naar huis om voor haar te zorgen. Drie maanden geleden is zijn moeder overleden en kwam hij weer terug naar Anbu Illam.

Dipak, 9 jaar, heeft een ziekte/aandoening dat op epilepsie lijkt. Zijn ouders konden dat niet accepteren en hebben hem in het overheidsziekenhuis achtergelaten. Na deze opname is hij naar een overheidstehuis gestuurd, waarnaar hij naar drie dagen vluchten en uitkwam in Coimbatore. Zijn ouders kunnen het nog steeds niet accepteren dat hij een ziekte heeft, waardoor Anbu Illam hem heeft opgenomen.

Dit zijn drie voorbeelden van jongens die hier zitten. De meeste jongens hebben geen vader, geen moeder of beide niet meer. Een aantal jongens hebben geen idee waar hun ouders zijn en sommige ouders kunnen niet voor hun kinderen zorgen.
Als één van de ouders wegloopt/overlijd, valt een deel van het inkomen weg. Hierdoor kan de achtergebleven ouder niet goed (meer) voor de kinderen zorgen, waardoor deze vaak in de tehuizen terecht komen.
Dat is voor ons bijna niet voor te stellen, omdat thuis één op de drie huwelijken kapot gaat.

Het goede nieuws is dat we weten wat we met ons sponsorgeld kunnen gaan doen. De directeur heeft aangegeven dat hij een recreatiecentrum wil op het dakterras van de drie gebouwen. Hier kunnen de jongens dan vooral spelletjes spelen, wat sportschoolapparaten neer zetten, bijeenkomsten houden, enz.
Het lijkt ons erg leuk om hier een groot deel van ons sponsorgeld aan te besteden. Het is tot nu toe maar een plan, we moeten het eerst nog even uit bedenken met zijn allen.

Aankomend weekend gaan we met de staff een weekendje Naar Kerala, de naburige staat. We vertrekken donderdagnacht en komen zaterdag op zondag nacht weer thuis. We zijn erg benieuwd hoe het is.

Jullie horen snel weer van ons!